تاریخچه آمادگی جسمانی در ایران

موضوع ورزش و تربیت بدنی در کشور ما به سال 1306 هجری شمسی بازمی گردد، در آن سال با تصویب مجلس وقت، ورزش و تربیت بدنی به عنوان یک درس در برنامه درسی مدارس قرار گرفت؛ که به دنبال آن مراکز آموزشی نیز برای تربیت معلم ورزش و تربیت بدنی تأسیس شدند.

اولین اقدام برای علمی کردن ورزش و تربیت بدنی، به سال 1350 بازمی گردد با تدوین نورم های استاندارد انجام شد. در این ارزیابی، آزمون های پرش جفت، پرتاب توپ طبی (مدسین بال)، کشش بارفیکس، پرش زیگزاگ، انعطاف پذیری مفصل ران، دو رفت و برگشت 60 متر مد نظر قرار گرفت.

در قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، بحث آمادگی جسمانی با بروز رشته های مختلف ورزشی در کشور همگام و هم زمان شد. در این عرصه مربیان با به کارگیری روش های خاص خود و تجربیات گذشته در جهت افزایش قابلیت‌های جسمانی ورزشکاران تلاش هایی را انجام دادند، اما کاملاً بر اصول علمی متکی نبود. در مراکز آموزشی، آمادگی جسمانی به صورت کم رنگ در حد کلاس های تربیت بدنی مشاهده می شد.

در سال 1351 با تأسیس رشته تربیت بدنی تحت عنوان مدرسه عالی ورزش که زیر نظر سازمان تربیت بدنی در کشورمان شکل گرفت، واحد آمادگی جسمانی جزء واحدهای اصلی قرار گرفت و تدریس شد. این مدرسه در واقع زیر نظر دانشگاه کلن آلمان فعالیت داشت .

آمادگی جسمانی در ایران

بدین ترتیب بود که توجه به موضوع آمادگی جسمانی به صورت آکادمیک آغاز شد. پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و تقویت و گسترش رشته تحویلی تربیت بدنی در کشور، رفته رفته نگاه به آمادگی جسمانی شکل تازه تری به خود گرفت.

در ابتدا، توجه به آزمون های آمادگی جسمانی بیشتر مد نظر بود. بر همین اساس، آزمون ورودی دانشکده های تربیت بدنی، مراکز تربیت معلم و حتی ارزشیابی درس تربیت بدنی در مدارس بر این پایه استوار گردید.

اولین نورم های استاندارد برای ارزیابی درس تربیت بدنی در مدارس از کلاس چهارم ابتدایی تا چهارم متوسطه در سال 1364 تدوین شد و پس از آن اقدامات اساسی در زمینه سنجش قابلیت های آمادگی جسمانی به عمل آورده شد .

در حال حاضر توجه ویژه به آمادگی جسمانی، به خصوص جنبه سلامتی آن بسیار مد نظراست و نگاه خاص به بعد قهرمانی و حرفه ای ورزش در کشور نیز مؤید این ادعا است.

مطلب مرتبط : تاریخچه آمادگی جسمانی در جهان

آمادگی جسمانی و تاریخچه آن