کراسفیت و دومیدانی | تفاوت‌ها و ارتباط بین ورزش کراسفیت و دومیدانی

تمرکز تمرینی

• کراسفیت: تمرکز اصلی کراسفیت بر روی آمادگی جسمانی عمومی (General Physical Preparedness یا GPP) است. این به معنای تقویت تمامی جنبه‌های فیزیکی بدن از جمله استقامت، قدرت، انعطاف‌پذیری و مهارت‌های حرکتی می‌باشد. در کراسفیت، تمرینات به گونه‌ای طراحی می‌شوند که بدن را برای هر نوع فعالیت بدنی آماده کنند و بیشتر بر روی حرکات عملکردی و ترکیب‌شده از انواع مختلف ورزش‌ها تمرکز دارند. حرکاتی مانند اسکوات، ددلیفت، پرش، دویدن و کشیدن وزنه از جمله تمرینات اساسی کراسفیت به شمار می‌روند.
• دو و میدانی: در مقابل، ورزش‌های دو و میدانی به تمرینات تخصصی و هدف‌گذاری‌شده برای هر یک از رشته‌های مختلف مانند دو سرعت، دو استقامت، پرش، پرتاب و غیره می‌پردازند. تمرینات این رشته‌ها دقیقاً بر اساس نیازهای فنی و مهارتی هر بخش از ورزش طراحی شده‌اند و هدف اصلی بهبود عملکرد در همان رشته خاص است. برای مثال، ورزشکاران دو سرعت تمرکز بیشتری بر روی تقویت عضلات خاص، افزایش سرعت و بهبود تکنیک دویدن دارند.

ساختار تمرینات

• کراسفیت: ساختار تمرینات کراسفیت متنوع و پر شدت است. هر روز در کراسفیت تمرینات به صورت متفاوت (WOD: Workout of the Day) طراحی می‌شوند که ممکن است ترکیبی از وزنه‌برداری، ژیمناستیک و تمرینات هوازی باشد. این ساختار باعث می‌شود که ورزشکاران به صورت مداوم با چالش‌های جدید روبرو شوند و آمادگی جسمانی کلی آنها به طور همزمان در زمینه‌های مختلف تقویت شود. تمرینات کوتاه و شدید (HIIT) از ویژگی‌های برجسته کراسفیت هستند.
• دو و میدانی: در ورزش‌های دو و میدانی، تمرینات معمولاً ساختاریافته و هدفمند هستند. ورزشکاران به طور خاص بر روی تکنیک‌ها و مهارت‌های مربوط به رشته خود تمرکز می‌کنند. برای مثال، دو سرعت به تمرینات فنی و بدنی مخصوص برای افزایش سرعت و بهبود تکنیک دویدن نیاز دارد، در حالی که پرش‌های طولی یا ارتفاعی بر روی تقویت قدرت انفجاری و تعادل تمرکز دارند. این تمرینات معمولاً در محیط‌هایی مشخص (مانند پیست دو و میدانی) و بر اساس زمان‌بندی دقیق انجام می‌شوند.

محیط اجتماعی و رقابتی

• کراسفیت: در کراسفیت، رقابت و جامعه‌محوری یکی از ارکان اساسی است. ورزشکاران معمولاً در گروه‌های کوچک به تمرین می‌پردازند و رقابت‌های دوستانه در داخل باشگاه‌های کراسفیت تشویق می‌شود. این محیط رقابتی و اجتماعی، به ورزشکاران انگیزه می‌دهد تا خود را به چالش بکشند و با دیگران رقابت کنند. کراسفیت به گونه‌ای طراحی شده است که حس تعلق به یک جامعه ورزشی را در افراد تقویت می‌کند.
• دو و میدانی: در ورزش‌های دو و میدانی، رقابت‌ها بیشتر در مسابقات رسمی برگزار می‌شود. اگرچه رقابت و تیم‌محوری در این رشته‌ها وجود دارد، اما جامعه‌محوری معمولاً محدود به تیم یا باشگاه ورزشی است. در دو و میدانی، مسابقات اغلب فردی هستند و تمرکز بیشتر بر روی پیشرفت فردی و دستیابی به رکوردهای شخصی است، اگرچه در برخی موارد رقابت‌های تیمی مانند دو امدادی نیز برگزار می‌شود.

معیارهای عملکرد

• کراسفیت: معیارهای عملکرد در کراسفیت معمولاً بر اساس زمان‌ها، امتیاز تمرینات و رکوردهای فردی در زمینه‌های مختلف اندازه‌گیری می‌شوند. ورزشکاران در کراسفیت معمولاً در برابر زمان یا تعداد تکرارها (Reps) رکورد می‌زنند و این رکوردها را برای ارزیابی پیشرفت خود دنبال می‌کنند. برای مثال، زمان انجام یک WOD یا تعداد وزنه‌های بلند شده می‌تواند معیاری برای سنجش پیشرفت باشد.
• دو و میدانی: در دو و میدانی، معیارهای عملکرد بیشتر بر اساس نتایج مسابقات و عملکرد در رشته‌های مختلف است. برای مثال، در دو سرعت، تایم‌گذاری (زمان تکمیل مسیر) یا در پرتاب وزنه، مسافت پرتاب شده به عنوان معیاری برای ارزیابی موفقیت ورزشکار در نظر گرفته می‌شود. همچنین پیشرفت مهارتی و بهبود تکنیک نیز در معیارهای ارزیابی ورزشکاران تاثیرگذار است.

طول عمر ورزشی

• کراسفیت: یکی از ویژگی‌های مثبت کراسفیت این است که این ورزش برای همه سنین و سطوح آمادگی بدنی مناسب است. کراسفیت به گونه‌ای طراحی شده است که می‌توان آن را در هر سنی ادامه داد و حتی در سال‌های بعد از دوران رقابت، افراد می‌توانند به تمرینات کراسفیت ادامه دهند. این ویژگی کراسفیت باعث می‌شود که ورزشکاران بتوانند به مدت طولانی‌تری از فواید آن بهره‌مند شوند.
• دو و میدانی: در دو و میدانی، معمولاً پس از دوران مدرسه یا دانشگاه، رقابت‌های رسمی کاهش می‌یابد و ممکن است بسیاری از ورزشکاران به دلایل مختلف مانند افزایش سن، آسیب‌دیدگی یا تغییر علایق ورزشی از ادامه مسیر حرفه‌ای خود صرف‌نظر کنند. در حالی که افراد می‌توانند به دو و میدانی به صورت تفریحی ادامه دهند، فرصت‌های رقابتی در این رشته‌ها معمولاً در دوران جوانی محدود به رقابت‌های رسمی هستند.

این تفاوت‌ها نشان می‌دهند که هر یک از این دو ورزش به طور منحصر به فردی طراحی شده‌اند و اهداف خاص خود را دنبال می‌کنند. با این حال، تفاوت‌های موجود می‌توانند زمینه‌هایی را برای تعامل و تکمیل یکدیگر فراهم کنند که در ادامه مقاله به آن خواهیم پرداخت.